003.

Nawet jeśli poznał Laurę, postanowił udawać, że jest inaczej. Jego twarz znów przybrała wyraz uprzejmej obojętności. Uśmiechnął się do Laury, wziął długopis do ręki i złożył podpis dokładnie obok swojego starego i podał list dziewczynie. Zaraz potem znów odwrócił głowę w stronę wysokiego kolesia.

Laura otworzyła szeroko oczy. Szok i wściekłość malowały się na jej twarzy. Momoko, widząc całą akcję, chciała odciągnąć ją na bok, ale to wcale nie pomogło zielonookiej się uspokoić. Potrząsnęła ramieniem, by pozbyć się ręki Japonki ze swoich pleców. Zerknęła na nią kątem oka, po czym nagle odwróciła się z powrotem w stronę jej byłego, jak sądziła, przyjaciela. Ignorowała to, że fanki stojące za nią zaczęły się denerwować. Miała gdzieś, czy komuś przeszkadzała, zwłaszcza, że nie rozumiała ani słowa z tego, co do niej mówiły. Z impetem uderzyła w stolik, zbierając tym uwagę wszystkich dookoła.

- Kpisz czy o drogę pytasz? - wysyczała, rzucając Jonginowi wściekłe spojrzenie. Ten zerknął na nią zdziwiony i uniósł brew.

- Przepraszam? Chciałaś podpis, więc go dostałaś. Czego jeszcze ode mnie oczekujesz? – chłopak uniósł rękę i wskazał nią na wyjście. - A teraz, jeśli byś mogła... Blokujesz przejście.

Dziewczyna nie miała nawet czasu odpowiedzieć, gdyż została wypchnięta siłą przez wściekłe fanki. Momoko poleciała zaraz za nią. Rzuciła spojrzenie Koreankom, by po chwili spojrzeć na uśmiechniętego Kaia. Była zszokowana. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Wyglądało na to, że chłopak w ogóle nie znał jej nowej współlokatorki. Czyżby była kolejną zdesperowaną fanką? Spojrzała na Laurę. Stała ze spuszczonymi rękoma, ze wzrokiem wbitym w Kaia.

- Laura? Wszy...

- Którego jesteś największą fanką? - Momoko zdurniała. O czym ona w tym momencie mówiła? - No którego?

- O czym Ty...

- Odpowiedz! - Laura skierowała spojrzenie na Japonkę. Miała obojętny wyraz twarzy, ale w jej oczach dało się dostrzec wyraźną złość.

- Chanyeol... To ten zaraz obok Kaia. - Czarnowłosa wskazała nieśmiało głową na wysokiego chłopaka, który wyglądał jakby zaraz miał „zauśmiechać” na śmierć wszystkich po kolei i siebie przy okazji.

- Stań więc w kolejce po podpis od niego. Wiem, że tego chcesz. Idź. Ja tu poczekam. - Blondynka posłała koleżance coś, co tylko w domyśle mogło być uśmiechem. Momo wahała się przez dłuższą chwilę, ale otrzymując od Laury ponaglające sygnały, ruszyła w końcu w stronę kolejki do jej idola.

Laura przeżuwała już trzecią gumę. Stała pod ścianą z dobre półtorej godziny. Straciła z wzroku Momoko, po tym jak kolejna grupa walniętych fanek przebiegła tuż przed nią. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby Japonka po prostu wpuszczała wszystkie przed siebie. Zdecydowanie nie była asertywna.

Na szczęście, albo jak ona uważała - nieszczęście, miała doskonały widok na blondyna. Widziała uśmiechy, które posyłał fankom, widziała, gdy śmiał się z tym wysokim kolesiem od Momo, widziała, jak rozmawiał z jakimiś ludźmi, prawdopodobnie z personelu. Przez cały ten czas spojrzał w jej kierunku tylko raz i była prawie stuprocentowo pewna, że nawet jej nie zauważył.

Gdy sięgała po kolejną gumę, poczuła, że ktoś dotknął jej ramienia, ewidentnie domagając się uwagi z jej strony.

- No nareszcie Momoko, ile można... - Dziewczyna przerwała, gdy zobaczyła, że osoba, która stała obok, wcale nie była czarnooką. Była jej totalnym przeciwieństwem. Pierwszy raz widziała tak potężnego azjatyckiego mężczyznę. Wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że chyba nie powinna się tak zachowywać, bo może niechcący oberwać... - W czym mogę służyć?

- Ty. Iść. Ze. Mną. - Mężczyzna ledwo potrafił sklecić zdanie po angielsku, a jego akcent był okropny. Blondynka ledwo zrozumiała, co chciał jej przekazać. Uniosła do góry brew.

- Dlaczego mam z tobą iść? Obawiam się, że się nie znamy, a ja raczej wolę unikać rozkazów od... - Nie miała sposobności dokończyć, gdyż poirytowany mężczyzna po prostu złapał ją za ramię i zaczął prowadzić w stronę jakichś drzwi. - Ej, ej, ej! Przecież ja nic nie zrobiłam, no! Tylko stałam i czekałam na koleżankę! EJ!

Laura została wepchnięta do jakiegoś pokoju. Co się do cholery tutaj dzieje? Gdzie ja jestem?! Blondynka zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu. Garderoba. Świadczyły o tym dwie toaletki stojące pod ścianą. Rzeczą, której jednak się nie spodziewała, był stolik z kanapkami, różnymi owocami i wielkim termosem. Dopiero wtedy zielonooka poczuła, że jest głodna. Bez zastanowienia złapała za pierwszą kanapkę i zaczęła jeść ją łapczywie.

Po piętnastu minutach dziewczyna zaczęła się nudzić i wtedy zdała sobie sprawę z tego, że chyba nie powinna tu być. Spróbowała otworzyć drzwi. Ku jej zdziwieniu ustąpiły natychmiast. Uśmiechnęła się do siebie i już chciała wychodzić, kiedy uświadomiła sobie, że stoi oko w oko z jakimś kolesiem.

Był trochę wyższy od niej i na pierwszy rzut oka raczej mało ciekawy. Dopiero kiedy zdecydowała się mu przyjrzeć, dostrzegła, że chyba za bardzo zaprzyjaźnił się z eyelinerem. Za jego plecami ujrzała tego wielkiego Azjatę, który ją tu przyciągnął. Przez cały czas mnie tu pilnował?! Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, po czym z powrotem wycofała się w głąb pokoju. Usiadła pod ścianą i spojrzała spode łba na nowego przybysza, który wydawał się być trochę zdezorientowany. Widocznie starał się nie zwracać na nią uwagi, ale jego wzrok mimowolnie kierował się w jej stronę. W końcu zamknął za sobą drzwi, usiadł przed lustrem i zaczął zmywać makijaż, nie spuszczając jednak oka z Laury.

Zajęta swoimi myślami, ledwie usłyszała, że coś do niej powiedział. Potrząsnęła głową i spojrzała na niego pytająco. Powtórzył swoje – jak się zdążyła domyślić – pytanie i wytrzeszczył oczy, które bez eyelinera nie były już tak wielkie. Mówił po koreańsku.

- Nie rozumiem – odpowiedziała mu po angielsku, po czym znów spojrzała przed siebie, dając mu tym samym do zrozumienia, że chyba jednak się nie dogadają.

- Sory. Czasem zapominam, że nie wszyscy znają koreański. Pytałem, kim jesteś i co tu robisz? – po raz trzeci powtórzył pytanie, z tą różnicą, że zrobił to w języku, który zielonooka znała. Znów przeniosła wzrok na chłopaka, lekko zdziwiona tym, co przed momentem usłyszała.

- Dobre pytanie... – Blondynka westchnęła głośno i oparła głowę o ścianę.

- Jestem pewien, że wiesz kim jesteś. Jak można nie wiedzieć, kim się jest? Chociaż... Ostatnio znowu czytałem Alicję w Krainie Czarów. I tam była taka scena... No bo Alicja często nie wiedziała, wiesz, kim jest. Bo przecież zmieniała się tyle razy. Wiesz, Alicja z Krainy Czarów. Alicja. Ej. Muszę przeczytać Alicję... Może ju...

- O czym ty do mnie mówisz, człowieku?! – Laura krótkim zdaniem przerwała ten jakże fascynujący monolog.

- ...tro. Może. Taak... – Chłopak podrapał się nerwowo po karku, a potem do niego dotarło, o co na początku pytał. Znowu pochodzenie dziewczyny wydało mu się sprawą pierwszorzędną, chociaż zazwyczaj na pierwszym miejscu stawiał Alicję.

- To wszystko? – zapytała – jak na nią – dość uprzejmie i uniosła brwi.

- Nie. Sory – W tym momencie chłopak wykonał specyficzny ruch palcem przed swoją twarzą - ale nie uwierzę, że ty też się od rana kilka razy zmieniłaś, okeej? Czemu mnie oszukujesz?

To była kolejna rzecz, której się nie spodziewała. Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Nie miała zamiaru kontynuować tej rozmowy. Nie bawiły jej w tym momencie takie gierki. Bo to była gra, prawda? On nie mógł być taki głupi.

Koreańczyk też postanowił zakończyć rozmowę na tym etapie. Obrócił się na krześle i uformował usta w cienką linię. Nienawidził być ignorowany, a blondynka właśnie to robiła. Jeśli chciała go wkurzyć, udało jej się to. Bo przecież wszyscy zawsze specjalnie go denerwowali!

- Bezprawie! – wyrwało mu się, a potem już się nie odzywał.

Po kolejnych dziesięciu minutach drzwi ponownie się otworzyły. Blondynka otworzyła oczy i spojrzała w tamtą stronę. Zerwała się na nogi na widok osoby, która właśnie weszła do pomieszczenia.

To był Jongin. Albo Kai. Albo cholera wie kto... Facet ze zdjęcia. Tak. Laurze to określenie wydało się najwłaściwsze.

- Skarbie, naprawdę długo się nie widzieliśmy. – Kai posłał dziewczynie szarmancki uśmiech i ruszył w jej stronę.

- TY! – wrzasnęła, gdy tylko chłopak znalazł się wystarczająco blisko. I już chciała puścić niezłą wiązankę przekleństw, kiedy usłyszała trzask. Odwróciła się gwałtownie. Alicja, jak nazwała nieznajomego chłopaka, właśnie podnosił krzesło z podłogi.

- Nie zwracajcie na mnie uwagi... – mruknął tylko i usiadł tak prosto, jakby przed chwilą połknął kij od szczotki, a nie wywalił się na krześle.

- TYYY! – powtórzyła blondynka, chociaż nadal nie mogła zignorować obecności dziwnego chłopaka, który przyglądał im się w lustrze.

- No ja... – odpowiedział jej Kai, szczerząc się jak ostatni debil. – Jestem tu. I ty też jesteś. Czy to nie wspaniałe?

- TYYYYYY!

- Ja. Jongin. Ja... Skarbie, coś nie tak? – Blondyn udał zdziwienie.

Laura nie wytrzymała. Uniosła dłoń i uderzyła go w twarz najmocniej jak tylko potrafiła. Spodziewała się ze strony chłopaka ataku nagłej furii albo... jakiegoś cichego jęku? A on nie zareagował. Wpatrywał się w nią beznamiętnym wzrokiem z takim spokojem, jakby przed chwilą nic się nie stało. Dziewczyna zaczęła żałować, że go uderzyła. Wyszła na furiatkę, a tak naprawdę jedynym sukcesem, który tym ciosem odniosła, był fakt, że starła z twarzy Kaia ten jego głupkowaty uśmieszek.

- No, uderz jeszcze raz – usłyszała złośliwe, wręcz prześmiewcze słowa z ust Jongina. – Uderz jeszcze raz, a obiecuję ci, że oddam dwa razy mocniej. Kompletnie zapomnę, że jesteś dziewczyną. – Wskazał na swój policzek, nachylając się nad blondynką prowokacyjnie.