004.

- Weź ten swój ryj sprzed mojej twarzy, gnojku – syknęła, unosząc się na palcach.

- A ja uważam, że gdyby Alicja przyłożyła na rozprawie w sprawie ciastek... no... na przykład Królowi, to może by jej nawet nie oskarżyli... – wydedukował chłopak od eyelinera, odwracając się na krześle w stronę Laury i Kaia.

Kai wyprostował się i chrząknął.

- Czyli twoim zdaniem powinienem jej przywalić, Baekhyun? – zapytał kolegę z uśmiechem.

- No dalej, cwaniaku! – krzyknęła Laura i zaśmiała się dramatycznie.

- ...ale może lepiej, żeby przyłożyła Królowej – nadal rozmyślał Alicja a.k.a. Baekhyun, zupełnie ignorując uwagi Kaia.

- A ja mam pomysł – mruknęła Laura. – Może Alicja powinna przyłożyć sobie?

- Dobra myśl! Lubię cię! – krzyknął Baekhyun i wybiegł z pomieszczenia rozanielony. Musiał komuś powiedzieć o JEGO pomyśle na zmianę treści książki.

Momoko nadal stała w kolejce do swojego idola. Wśród otaczających ją fanek i pseudo-fanek czuła się nieswojo, ale nie miała zamiaru rezygnować ze swoich marzeń z powodu tłumu. W głębi duszy liczyła na to, że Chanyeol właśnie na niej na dłużej zawiesi wzrok. Może nawet się do mnie uśmiechnie?, zapytała samą siebie. Co ja mówię, dodała po chwili, przecież on się zawsze uśmiecha. Na jej twarz wstąpił rumieniec. Jak mogła o tym zapomnieć!

W pewnym momencie zapanowało poruszenie. Momo z początku nie wiedziała, o co chodzi. Zerkając gdzieś ponad tłumem, starała się wywnioskować, co tak rozbudziło fanki. Po chwili w oddali mignął jej...

- Chanyeol! – wyrwało jej się cichutkie, dość nieśmiałe, ale niezwykle bolesne.

Chłopak wstał od stolika i wyszedł, a w ślad za nim podążyli pozostali członkowie zespołu. Fanki zareagowały nazbyt żywo. Jedne zaczęły biec w ich kierunku, inne zaczęły płakać, jeszcze inne trochę pojęczały, a potem sobie poszły, nie widząc sensu w czekaniu na powrót idoli.

Momoko stała jak słup.

Baekhyun szybkim krokiem przemierzał korytarz. Musiał jak najszybciej znaleźć Sehuna i powiedzieć mu o SWOIM nowym pomyśle na zmianę treści „Alicji w Krainie Czarów”. Oczywiście, jak to on, nie miał zamiaru wspominać o tym, że pomysł wcale nie był jego, tylko tej dziwnej dziewczyny, którą przypadkiem poznał chwilę temu, ale Sehun doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Baek nigdy nie myślał samodzielnie.

„Alicja” wszedł do garderoby przyjaciela z szerokim uśmiechem przylepionym do twarzy. Pierwsze, co rzuciło mu się w oczy, to grobowa cisza i nienaturalnie poważny Sehun, bez celu stojący na samym środku pomieszczenia. Jego wzrok był pusty, wbity gdzieś w nieokreślony punkt na ścianie.

- Cześć – powiedział bez większego entuzjazmu.

- O, Baekhyun! – dało się słyszeć z drugiego końca pokoju. To był Xiumin. Siedział na fotelu z książką w dłoniach. Chyba czytał, chociaż znając jego, można było mieć ku temu wątpliwości – zazwyczaj tylko udawał, żeby wyjść na inteligentniejszego.

- Nie uwierzycie...! – krzyknął Baekhyun.

- Nie, mnie w to nie mieszaj... – mruknął Xiumin i wrócił do lektury.

- To... Nie uwierzysz, Sehun! – ponownie wykrzyczał Baek i podszedł do przyjaciela szybkim krokiem. Musiał mu wszystko powiedzieć.

- No nie uwierzę – odpowiedział chłopak, nawet na niego nie patrząc.

- No nie uwierzysz! Mam taki pomysł...

 I w tym momencie zaczął się długi, nudny, wcale nie zajmujący monolog Baekhyuna. Sehun nadal wpatrywał się w ścianę, jakby słowa kolegi w ogóle do niego nie docierały. Przekrzywił głowę na bok, chcąc lepiej przyjrzeć się tajemniczemu punktowi na ścianie. A Baek gadał, gadał, gadał i gadał, i jakoś niespecjalnie przejmował się tym, że nikt go nie słucha.

- ...no rozumiesz, nie? To jest ekstra pomysł! Ona powinna walnąć się sama! Alicja! SAMA! Wspaniaa...

BUM!

Baekhyun złapał się za głowę i jęknął przeciągle, w końcu zwracając na siebie uwagę Sehuna. Ale nie to w tym momencie było najistotniejsze.

- Oo... ona... ona tam stoi? Za mną? – zapytał Baek płaczliwym głosem.

- No – odpowiedział Sehun bez większego entuzjazmu.

Kai odprowadziwszy Baekhyuna wzrokiem ponownie spojrzał na Laurę. Dziewczyna wydawała się być zniecierpliwiona. Wyraz jej twarzy świadczył o tym, że czegoś od niego oczekuje.

- No, słucham? – powiedziała dziewczyna, krzyżując ręce na piersi. Chłopak nie odpowiedział. Zamiast tego usiadł przy lustrze, jakby wcale nie dostrzegając towarzyszki. Położył dłoń na swoim policzku i westchnął.

- Chcesz doświadczyć najprzyjemniejszej rzeczy w swoim życiu?

Laura nie odpowiedziała, ale to nie przeszkodziło Kaiowi w przedstawieniu jej tej rzeczy. Dla zachowania nastroju tajemnicy wziął głęboki oddech i dopiero potem kontynuował.

- Podejdź do mnie, powoli wyciągnij rękę, podaj mi ją…

Laura nie wiedziała co ma zrobić. Z jednej strony zaciekawiona zachowaniem chłopaka, z drugiej stron nieco przerażona podeszła do niego i podała mu swoją dłoń. Kai przez chwilę gładził jej palce. Dziewczyna spojrzała na niego z dziwnym spokojem, jakby właśnie tego się spodziewała. Może Kai nie był wcale taki zły?

- Jesteś pewna?

- Tak. – odpowiedziała po krótkiej chwili wahania.

Wtedy Kai zrobił coś zaskakującego, coś czego Laura nigdy by się nie spodziewała.

- Teraz, moja droga…

- Tak Kai?

- …tutaj masz waciki – powiedział i szybko wepchnął dziewczynie watę w dłoń – i ten płyn co tam stoi. Ostrożnie, powoli, delikatnie, tak jak robią to profesjonaliści, z góry na dół, no wiesz… - Laura zrobiła wielkie oczy – i teraz kochana, zmyjesz mi makijaż.

Dziewczyna zaczęła się śmiać. Nerwowo, histerycznie chichotać. W jednej chwili zamilkła, wyrwała rękę z uścisku Kaia i okręciła go na krześle w swoją stronę.

W tym momencie chciała powiedzieć mu coś, co poszłoby mu w pięty. Coś, co na zawsze zmyłoby mu ten głupi uśmieszek z twarzy. Już otworzyła usta, aby wykrzyczeć z siebie całą frustrację, ale potem uświadomiła sobie, że to nie ma sensu. Od Kaia biła taka arogancja, taka pewność siebie i taka zuchwałość, że Laura poczuła się słabo. Była zła na siebie za to, że tu stoi, że pozwala mu sobą pomiatać, że nie ma na tyle odwagi i że tak naprawdę nie ma ochoty zostawić go tu samego i zapomnieć.

- Nie mam siły już się z tobą kłócić. Żarty żartami, ale to naprawdę zaczyna się robić żenujące. Rozumiem, że jesteś gwiazdą – Laura spojrzała w górę, czując jak łzy napływają jej do oczu – ale nikt nie zasługuje na takie traktowanie… Bo nie wiem czy wiesz, ale do jasnej cholery, to nie jest bajka, a ty nie jesteś żadnym pieprzonym królem. Ktoś powinien ci to w końcu uświadomić.

- Skończyłaś?

- Tak. – odpowiedziała smutno z zamiarem odejścia i nie zobaczenia go już nigdy więcej.

Blondyn nic nie powiedział. Wstał z krzesła i odwrócił się w stronę odchodzącej dziewczyny.

- Co ty sobie myślałaś?

- Słucham? – Laura zatrzymała się.

- Pytam, co sobie myślałaś mówiąc to wszystko? Cholera! Co sobie myślałaś przyjeżdżając tutaj?! – jego twarz zrobiła się czerwona, było mu gorąco. – Że odnajdziesz mnie i co mi powiesz? – pogładził się po włosach i chrząknął. – „Cześć, jestem Laura. Przestałeś do mnie pisać. Nie obchodzi mnie to, że może wcale nie chcesz mnie widzieć. Ale jestem tutaj, aby zawracać ci dupę. Co z tego, że nic dla ciebie nie znaczę. Hihi.”

Laura czuła jak łzy spływają jej po policzkach.

- Po co mi to mówisz?

- Bo to prawda. Twoja obecność tutaj jest bezsensowna. Zastanawiasz się dlaczego przestałem pisać? Jesteś nudna. Wcale nie jesteś ładna. Nie jesteś nawet inteligentna. Jesteś zerem. Nienawidzisz mnie? – Zaśmiał się. –To super.

- Idę stąd.

- Mam nadzieję, że już nigdy więcej cię nie zobaczę. Nigdy. Więcej. Zrozumiałaś? I zamknij za sobą drzwi.