001.

2 lata później

Seul. A właściwie lotnisko. Laura w końcu doczekała się tego dnia. Wielka torba leżała pod jej stopami. Musiała zabrać ze sobą wszystko co najpotrzebniejsze. W końcu miała tu spędzić co najmniej 5 lat. Tak, dostała się na jeden z tych prestiżowych uniwersytetów. Sama do końca nie wiedziała, jak się to stało. Mimo to otrzymała maila z pozytywną odpowiedzią.

Wzięła torbę za rączki i poszła do najbliższego postoju taksówek. Musiała dostać się do tego akademika – czy cokolwiek miało to być – który przydzielił jej uniwersytet. Znała jedynie adres. Pukając w szybę taksówki, miała nadzieję, że to wystarczy.

Gdy kierowca uchylił okienko, uśmiechnęła się do niego najładniej jak potrafiła, modląc się, by ten z wyrazem obrzydzenia na twarzy nie zasunął szyby jak najszybciej. Nigdy nie należała do piękności, doskonale o tym wiedziała. Jej duże, podkrążone oczy koloru zgniłej zieleni były chyba za bardzo wyłupiaste, a długie do pasa blond włosy plątały się tak bardzo, że nie ratowała ich nawet wetknięta w nie kolorowa opaska, którą – swoją drogą – dostała na dwunaste lub trzynaste urodziny. Och, no i oczywiście nie mogła zapomnieć o piegach. Nie były one Bóg wie jak widoczne, ale gdy podeszło się bliżej, okazywało się, że jest ich dosłownie cała armia! Ech, nie zrobię tu raczej furory, zabrzmiało w głowie dziewczyny, gdy zobaczyła niechętną minę taksówkarza. Przyjął od niej karteczkę z adresem i nakazał jej włożyć walizki do bagażnika. Na szczęście nie skomentował.

Godzinę później w końcu dojechała na miejsce. Słyszała, że Seul jest wielki, ale nigdy nie spodziewała się, że aż tak. Zapłaciła mężczyźnie należne mu pieniądze, a gdy tylko zamknęła bagażnik, ten odjechał z piskiem opon. Stanęła jak wryta, nie wiedząc co się dzieje. Zawsze szokowali ją tacy ludzie.

Pokój był dość przestronny. Na początku zdziwiło ją to, że znajdują się tu dwa łóżka, lecz po chwili przypomniała sobie, że dyrektor mówił coś o tym, że będzie mieszkać razem z dziewczyną z Japonii, która również przyjechała tutaj na studia. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że się z nią dogada. Przeważnie dziewczyna nie miała problemu w kontaktach z ludźmi. Nawet tymi, z którymi inni nie potrafili nawiązać znajomości. Nie należała do osób nieśmiałych, a przynajmniej nie przesadnie nieśmiałych.

Laura zajęła łóżko przy oknie. Widok z niego był całkiem przyjemny. Już wiedziała, że park, który znajdował się po drugiej stronie ulicy, w przyszłości stanie się jej ulubionm miejscem na powtarzanie przed egzaminami. Przynajmniej na wiosnę i lato, które jednak miała nadzieję mieć wolne.

Zaczęła od ułożenia swojej ukochanej kolekcji książek Terry'ego Pratchetta na półce, którą miała nad łóżkiem. Każdą z nich przeczytała co najmniej 5 razy, a mimo to żadna nigdy jej się nie nudziła. Pomiędzy włożyła kilkanaście związanych ze sobą listów. Leżcie tutaj.

Gdy kończyła wkładać do szafy ubrania, których zresztą nie miała zbyt wiele, drzwi otworzyły się i do środka weszła drobna postać. W takich to właśnie chwilach Laurę dopadały kompleksy. Dziewczyna była prześliczna. Długie, czarne, proste włosy z prostą grzywką. Ogromne, błyszczące, czarne oczy i uśmiech, którym obdarzyła Laurę.

- Um... Cześć. - Dziewczyna niepewnie podeszła do blondynki, chyba nie wiedząc do końca, jak się zachować. W końcu jednak zdecydowała się wyciągnąć w jej stronę dłoń. - Nazywam się Takeuchi Momoko. Naprawdę miło mi cię poznać.

- Laura Noto. - Dziewczyna potrząsnęła lekko dłonią Japonki. Boże, jakie to drobne i delikatne. Posłała jej swój 'sławny' uśmiech.

Głośne burczenie brzucha przerwało ciszę, która panowała wieczorem w pokoju dziewczyn. Oczywiście brzuch ten należał do Laury, a kogóż by innego. Zielonooka natychmiast złapała sie za niego, starając się jak najbardziej zagłuszyć wkurzający dźwięk. Nie zdało się to na dużo, gdyż pięć sekund później znów dało się słyszeć znajome 'grbrrr', któremu towarzyszył tym razem śmiech Momoko.

- Wydaje mi się, że twój brzuch desperacko domaga się czegoś do jedzenia. - Dziewczyna zasłoniła usta dłonią, by powstrzymać się od śmiechu.

- Co? To? Ach, nie, nie! To... To... On po prostu... Domaga się miłości. - Laura machnęła dłonią, co poskutkowało kolejnym burknięciem. - Dobra, jestem głodna.

- Często z rodzicami jeździłam do Seulu, znam tu genialną chińską restaurację. I w sumie nie znajduje się tak daleko stąd. I jest tania! - dodała szybko Takeuchi, widząc niepewną minę koleżanki.

- No to na co jeszcze czekamy?! - Blondynka zerwała się z łóżka, złapała za kurtkę i wyleciała w pokoju.

- Um... Laura? - zawołała za nią Momoko. W pośpiechu tamta... wybiegła w samych skarpetkach.

- Ale najpierw założę buty... - Laura cofnęła się i posłała głupkowaty uśmiech w stronę koleżanki.

- Czyli przyjechałaś tutaj specjalnie po to, by odnaleźć tego jednego faceta? Naprawdę?! – Momoko nie była w stanie uwierzyć własnym uszom. To wydawało jej się takie… romantyczne. Dziewczyna została wystawiona przez chłopaka dawno temu i dalej nie może o nim zapomnieć. Och, Momo marzyła o takiej miłości! Miłości jak z jakiegoś filmu!

- Tak, muszę mu przyłożyć w tę jego durną twarz za to, że śmiał zrobić mi coś takiego. – Laura próbowała podnieść kawałek jedzenia za pomocą pałeczek, jednak po kilku dobrych minutach postanowiła się poddać i bezceremonialnie nabiła na pałeczkę kawałek wieprzowiny. Spotkało się to z kilkoma uwagami ze strony gości, którzy od dłuższego czasu gapili się na dziewczyny. – Zamknij buzię, bo ludzie się na nas dziwnie patrzą... – Wskazała pałeczką na pełne usta towarzyszki.

Momoko była zaskoczona nie tyle zwróceniem jej uwagi bez większego powodu, co powodem, dla jakiego Laura zjawiła się w Seulu. Tego się nie spodziewała. Naprawdę. To było ostatnie, co mogło jej przyjść do głowy.

- Ale… Ale jak to? Tak… Uderzyć go... No co Ty! – Japonka walnęła dłońmi w stół, zdobywając tym jeszcze więcej uwagi. Uśmiechnęła się delikatnie do wszystkich wokół i cicho przeprosiła za swoje zachowanie.  - Ale dobra… Wiesz chociaż gdzie go szukać?

- Jasne. Mam jego stary adres.

- Ten sprzed ośmiu lat, tak?

- Tak!

- Boże… Kogo ja poznałam. – Momoko pokiwała głową. – Wiesz, że w ciągu kilku lat mógł się przeprowadzić, nie?

- Ty… O tym nie pomyślałam… - powiedziała w zamyśleniu, a potem wyciągnęła szybko telefon z kieszeni.

- Czego tam tak szukasz? – Momoko nachyliła się nad stołem, starając się wypatrzyć, co robi blondynka.

- Przecież mam jego zdjęcie! – wykrzyknęła Laura. - Da się je do gazety czy coś. Tak się robi, kiedy się ktoś zagubi, nie? Daje się zdjęcie do gazety... O, czekaj, zaraz znajdę...

Momoko opadła ciężko na krzesło i zajęła się na powrót jedzeniem. Tracę wia…, myśl dziewczyny została przerwana przez głośne ‘O mam!’. I chwilę potem telefon blondynki był przed jej twarzą. Na zdjęcie, które zobaczyła w telefonie, jej oczy powiększyły się do rozmiaru pięciozłotówek.

- Dlaczego pokazujesz mi zdjęcie Kaia? Chyba coś ci się pomyliło...

Laura zgłupiała. Spojrzała na swój telefon. Nie, to zdjęcie było prawidłowe. Właśnie to zdjęcie dostała od tego chłopaka. To zdjęcie jej wysłał.

- Jaki Kai? – zapytała po chwili. - To jest ten koleś, z którym przez ponad 3 lata wymieniałam maile i listy. Kim Jongin.

- Nie żartuj.

- Czy ja wyglądam, jakbym żartowała? Momoko! – Laura spojrzała najpierw na towarzyszkę, a potem jeszcze raz na zdjęcie w telefonie. Wskazała na nie desperacko, kiwając energicznie głową.

- Słuchaj... – szepnęła Momo. – Teraz to chyba mamy problem, wiesz? Bo jeśli mówisz prawdę, to twój kolega miał przed tobą wiele tajemnic. Znam go.

- Co?!

- I to nie tylko ja. Kim Jongin znany jest teraz bardziej pod pseudonimem Kai i jest członkiem jednego z bardziej popularnych zespołów koreańskich – EXO.

- Co?! – powtórzyła Laura, niemal podnosząc się z siedzenia.

- A plus tego wszystkiego jest taki – dodała Momoko, wsadzając do ust ostatni kawałek sushi – że raczej nie będzie trudno go znaleźć.